Floor Krijnen speelt vanaf eind september in de Weense productie van MOZART! Das Musical. Deze musical, van de makers van Elisabeth, vertelt over het leven van de beroemde componist Wolfgang Amadeus Mozart. In de columnserie "Das Mädel von Mozart" vertelt Floor over haar belevenissen voor en achter de schermen.
Wanneer je naar het buitenland vertrekt, is alles ineens weer nieuw. De taal, de omgeving, de mensen... Zelfs zoiets simpels als boodschappen doen wordt weer een uitdaging. Want hoe vraag je nou eigenlijk in het Oostenrijks of ze spekblokjes of aardappelschijfjes hebben?
Ook in het theater is alles nieuw. Je leert eerst de castleden kennen, vervolgens het creatief team en alle andere mensen die samen met jou zorgen dat de show elke avond gespeeld kan worden. En heel langzaam aan worden er ook nieuwe vriendschappen gesloten, hoewel dit natuurlijk wat langer duurt bij degenen die de taal (nog) niet beheersen. Geen punt, er wordt genoeg gelachen en als je de grap niet begrijpt, lach je gezellig mee (na eerst stiekem om je heen te hebben gekeken of mensen doorhebben dat je geen flauw benul hebt waarom iedereen op de grond ligt van het lachen).
Aan de andere kant voel je het gemis van je Nederlandse leventje wel. Je laat veel achter waarvan je weet dat je het een lange tijd zonder zult moeten doen, zoals familie, vrienden en oude kaas (!!!). Iedereen die voor een langere tijd naar het buitenland vertrekt kent dezelfde angst: Wat nou als er iets gebeurt terwijl ik weg ben? Dus druk je je oma extra stevig tegen je aan als je afscheid neemt en wordt er beloofd dat je elkaar met de kerst gewoon weer zult zien.
Iedereen kent die angst. Niemand verwacht dat die ook werkelijkheid wordt. Maar toen ik op een woensdagmorgen in de metro op weg naar het theater zat, kreeg ik een sms. Een oude maar dierbare vriendin was die ochtend overleden. Zo’n vriendin waarmee je tijdens je puberteit heel erg close was, en waarmee je dus je meest beschamende momenten hebt gedeeld (eerste wijntje, eerste keer dronken, eerste vriendjes inclusief gebroken hart, etc).
Ik heb die sms wel acht keer opnieuw gelezen, terwijl de tranen geruisloos over mijn wangen stroomden en de mensen op weg naar hun werk mij verbaasd en een beetje angstvallig aankeken.
Even voelde ik me heel alleen; al mijn familie en vrienden zaten 1000 kilometer verderop en ik was onderweg naar mijn nieuwe werk in een nieuwe stad met nieuwe mensen. Maar de cast en creatives waren erg begripvol en met veel liefde, knuffels en warme woorden hielpen ze mij de eerste uren door. Iedereen begreep hoe moeilijk dit nieuws was, en hoe machteloos je staat als je in het buitenland zit. In de dagen daarna werden zij de familie die ik daar nodig had, en werden al deze nieuwe mensen ineens vertrouwd.
Na lang overleggen met mezelf en anderen besloot ik om niet naar Nederland terug te gaan voor de uitvaart, maar heb ik in Wenen op mijn eigen manier afscheid genomen. Dit was de moeilijkste keuze die ik tot nu toe heb moeten maken in mijn korte tijd hier, en ik kan alleen maar hopen dat ik er later geen spijt van krijg. Ik herinner me nog dat ik op de dag van het afscheid tegenover een jong stel met een baby zat, en dat ik me realiseerde dat elk einde ook weer een nieuw begin heeft.
En zoals Freddie Mercury al zong: “the show must go on,” en hij heeft gelijk. Als Swing moet ik ervoor zorgen dat de show altijd draaien kan, en met deze gedachte in mijn achterhoofd stap ik morgen weer vol goede moed het theater in en de bühne op. We hebben immers nog maar drie weken om te repeteren voordat de eerste previews gaan spelen, en eerlijk gezegd voel ik me nog lang niet podiumklaar... Maar samen met mijn kersverse familie gaan we nog even keihard knallen en staan we straks met een gloednieuwe MOZART in het theater!
Lieve Robin, rust zacht.
24 augustus 2015, 10:10