Floor Krijnen speelt vanaf eind september 2015 in de Weense productie van MOZART! Das Musical. Deze musical, van de makers van Elisabeth, vertelt over het leven van de beroemde componist Wolfgang Amadeus Mozart. In de columnserie "Das Mädel von MOZART!" vertelt Floor over haar belevenissen voor en achter de schermen. Of zoals deze keer, over auditeren.
'Wat ga je eigenlijk hierna doen?'
Deze vraag wordt mij de laatste tijd erg vaak gesteld. Want elk avontuur komt op een gegeven moment ten einde, en zo ook MOZART! Das Musical. In mijn vakgebied is het heel normaal dat je na een half jaar of een jaar weer met lege handen staat. De show loopt maar voor een bepaalde tijd, en daarna is het weer auditie doen en hopen op een volgende werkplek bij een nieuwe show. En hoewel dit klinkt als een heel gaaf en afwisselend beroep is de harde waarheid dat we toch vaak eindigen met een horecabaantje om de tijd te overbruggen tussen verschillende producties. Natuurlijk zijn er de uitzonderingsgevallen die show na show na show werk hebben, maar de meeste artiesten doen net als ik honderden audities om die ene plek te bemachtigen die we allemaal willen.
Het auditie doen hoort bij ons vak, het is een belangrijk onderdeel waarbij het creatieve team zoveel mogelijk verschillende artiesten kan zien en daaruit de beste kunstenaars kan kiezen die zij geschikt acht voor de show. Prima geregeld, zou je denken, maar het is ongelooflijk zwaar voor ons. Een gemiddelde auditie ziet er ongeveer zo uit:
’s Ochtends vroeg sta je om vier uur naast je bed omdat om half vijf je bus naar het vliegveld vertrekt. Eenmaal in het vliegtuig probeer je nog snel je laatste teksten in je hoofd te stampen terwijl je haastig je make-up opsmeert (en natuurlijk ben je je favoriete mascara vergeten dus deze dag is al bij voorbaat gedoemd om te mislukken). Na twee metro’s en een tramverbinding kom je met een ietwat rood aangelopen gezicht bij de auditielocatie aan, waar er bij de aanmelding gelijk een polaroidfoto van je bezwete hoofd wordt gemaakt en je je kunt omkleden in de wc.
En dan begint het wachten.
Het wachten voor een auditie is het ergste wat er bestaat. Je zit soms urenlang in een ruimte met mede-auditanten die er allemaal op hun best uitzien en dezelfde stukken hebben ingestudeerd als jij.
Er heerst een gespannen sfeer en een mengeling van angstzweet en verschillende deo’s hangt in de lucht. Verderop in de gang hoor je de klanken van iemand die aan het voorzingen is voor het creatieve team, en overal zitten kleine groepjes meiden en jongens die elkaar kennen van school of producties gezellig bij te kletsen in de hoop de spanning een beetje te doorbreken.
Als je eindelijk aan de beurt bent en je hebt goed gezongen, mag je door naar de dansronde. Opnieuw is dit lang wachten, want omdat de auditanten tegelijk moeten dansen, wordt gewacht tot iedereen gezongen heeft. Om je heen warmen mensen zich alvast op, wat resulteert in splits en spagaten en een gevaar voor eigen leven als je te dichtbij iemand in de buurt komt die zijn of haar been de lucht in gooit. Nu ben ik zelf niet zo’n lenig persoon, dus ik sta meestal in een hoekje en rek heel braaf m’n kuiten op alsof ik net een marathon heb gelopen, wat dan weer resulteert in een hoop vragende blikken in mijn richting een een groeiend gevoel van onzekerheid.
Met bloed, zweet en tranen sla je je door de choreografie heen en daarna vlieg je snel weer naar huis. En als je goed was, en het creatief team iets in je ziet, dan mag je terug komen voor een callback of final en mag je het allemaal weer fijn herbeleven. Oh – en het beste is dat je, als het even kan, ’s avonds weer gewoon op de bühne staat en de show speelt.
Nu klinkt dit allemaal verschrikkelijk negatief, maar auditie doen heeft ook z’n leuke kanten. Ik wordt constant uitgedaagd om het beste van mezelf te laten zien, ik kom vrienden en kennissen tegen die ik al een tijd niet meer gezien heb, en het maakt me ervan bewust hoeveel geluk ik heb dat ik op dit moment werk heb en dat ik dat elke avond mag uitoefenen.
Nou zijn mijn audities afgelopen seizoen ook niet fantastisch verlopen hoor (bovenstaand verhaal is gebaseerd op mijn ervaring bij MOZART! een jaar geleden); ik lijk telkens net niet het type te zijn wat de producenten zoeken. Dat is niet erg, want ik weet zeker dat er in de toekomst weer kansen voor mij liggen, en het zorgt ervoor dat ik me nu nog 100% kan inzetten voor de laatste anderhalve maand hier in Wenen. En dat ik ervan blijf genieten, is uiteidenlijk het allerbelangrijkste.
21 februari 2016, 17:05